تحقیقاتی که اولین بارمنجر به تولید چمن مصنوعی با اهداف ورزشی گردید به سال ۱۹۶۰ در مرکز تحقیقاتی فلوریدا، کارولینای شمالی و آلاباما در آمریکا باز میگردد. اولین زمین چمن مصنوعی آزمایشی در سال ۱۹۶۴ در مدرسهای در ردآیلند مورد بهره برداری قرارگرفت، پس از المپیک مونترال موضوع استفاده از چمن مصنوعی به صورت گستردهای مورد استقبال جوامع ورزشی و تولیدکنندگان تجهیزات ورزشی قرارگرفت و بدین ترتیب ایالات متحده آمریکا و بعد از آن کشورهای اروپایی پیشگام در پیدایش و رشد فن آوری چمن مصنوعی در جهان شدند که در این رابطه اولین چمن مصنوعی اروپا در سال ۱۹۸۲ تولید و در هلند نصب گردید و اکنون بسیاری از ورزشگاههای دنیا شاهد انجام بازیهای متنوع بر روی چمن مصنوعی هستند که تنها در قاره اروپا تا سال ۱۹۹۹ بیش از ۸۵ میلیون متر مربع از فضاهای ورزشی این قاره اعم از فوتبال، هاکی، تنیس، گلف و... زیر پوشش چمن مصنوعی... قرارگرفتهاند.[۳]
در دهه ۱۹۶۰ بعد از ساخت استادیوم ورزشی بیسبال هوستون بود که عدم امکان رشد و بقاء چمن طبیعی در استادیومهای سر پوشیده، برای تعدادی از سازندگان استادیوم، مشخص گردید. یک شرکت شیمیایی، بصورت جدی مامور حل این مساله گردید. که نتیجه آن تجهیز آسترودم به اولین زمین چمن مصنوعی ساخته شده از نخ صد درصد نایلونی بود.[۳]
در دهه ۱۹۷۰، یک شرکت آلمانی به پیروی از شرکت آمریکا یی با تولید چمن مصنوعی ساخته شده از جنس پلی پروپیلن با مقاومتی کمتر از نایلون برای کاهش احتمال صدمات ناشی از خراشیدگی، اقدام نمود.[۳]
هر دو محصول بدون لایه انعطاف پذیر ساخته شده بودند و بعداً همواره این لایه به آن منظم گردید. به این دو نوع اصطلاحاً نسل اول چمن مصنوعی اطلاق میشود و مشخصه آنها نداشتن هیچگونه ماده پر کنندهای بود.[۳]
نسل دوم در پایان همان دهه به وسیله یک شرکت کانادائی با استفاده ازمواد پلی پروپیلن به این شکل ابداع شد که نخها ی رشته رشته، با دوبرابر پایل قبلی و با استیچی (فاصله ککها) بیشتر بکار گرفته شد.[۳]
این چمن با شن دانه گرد پر شدهاست در حقیقت محصول مرکب است گودال شن ماسهای که از نخهای مصنوعی پر شدهاست، که وظیفه شان نگهداری شن در جای خود و جلو گیری از حرکت زیاد آنها به اطراف است. این محصول جدید باعث انقلابی در صنعت چمن مصنوعی شد که به دلیل استفاده از نخ کمتر باعث افت قیمتی به میزان ۵۰٪ گردید.[۳]
مزایای چمن مصنوعی نسبت به چمن طبیعی با توجه به روند رو به تزاید جمعیت و توسعه مناطق شهری ایجاد فضاهای تفریحی و ورزشی بسیار بیشتری مورد نیاز است. مهمترین ویژگیهایی که باعث گردیدهاست تا چمن مصنوعی بتواند به عنوان یک جایگزین جدی در برابر چمن طبیعی عرض اندام نماید عبارتند از[۴]:
استفاده در زمینهای ورزشی تنها بخشی از کاربرد چمنهای مصنوعی است؛ دوام این لایهها، هزینه پایین نگهداری، عدم نیاز به آبیاری و ظاهر طبیعی آنها سبب شدهاست که این تولیدات در محدوده وسیعی از کاربردها مورد استفاده قرار گیرند که از جمله آنها میتوان به کاربرد در محوطههای چمن کاری عمومی مانند میادین شهرها، حاشیه اتوبانها و بزرگراهها، زمینهای بازی کودکان، کناره استخرها، چشم اندازها و محوطههای داخلی ساختمانها اشاره کرد. این چمنها در مکانهای تفریحی، مشکل گل آلوده شدن زمین در هنگام بارش باران را ندارند و در چمن کاریهای مصنوعی اتوبانها و بزرگراهها، خطرات و مشکلات مربوط به آبیاری فضاهای سبز را حل نمودهاند. همچنین در مناطقی که با کمبود آب مواجه هستند و یا نمیتوان آبیاری مطلوبی برای چمنها انجام داد، چمنهای مصنوعی گزینههای مناسبی به شمار میروند.[۲]
یکی دیگر از مزایای استفاده از چمنهای مصنوعی، صرفه جویی اقتصادی است، زیرا چمنهای طبیعی را حداقل یک بار در هر فصل باید با چمنهای جدید جایگزین نمود که این کار مستلزم صرف هزینه و وقت میباشد. علاوه بر آن هزینه نگهداری آنها نیز مزید بر علت است. اما در مورد چمنهای مصنوعی تنها یک بار نصب کافی است و بعد از نصب، سالها بدون نیاز به نگهداری قابل استفاده هستند.[۲]
فوتبال ورزشی است که در آن بازیکنان تماسهای فیزیکی زیادی با سطح زمین دارند و تکل زدن و سُر خوردن از جمله حرکات اجتناب ناپذیر در این ورزش میباشد. در بررسی ویژگیهای مورد نظر برای یک چمن مصنوعی، علاوه بر عکس العمل میان سطح و توپ، بر هم کنش میان بازیکن و سطح، سایش پوستبازیکن و نیز دوام چمن مصنوعی معیارهای تعیین کنندهای هستند.[۲] چمنهای مصنوعی که در ابتدا ساخته شده بودند، به دلیل دارا بودن اتصالات ضعیف و سایش و اصطکاک زیاد نخها، برای استفاده در این ورزش کاملاً مناسب نبودند و بازیکنان مجبور میشدند در مواقع استفاده از زمینهای دارای چمن مصنوعی، از پیراهن آستین بلند و شلوار استفاده کنند تا از رسیدن آسیب به پوست خود جلوگیری نمایند. اما امروزه با پیشرفتهایی که در تولید چمنهای مصنوعی حاصل شدهاست، استفاده از آنها در زمینهای فوتبال افزایش یافته و به جای چمنهای طبیعی از فیلامنتهای مصنوعی همچون پلی پروپیلن، پلی اتیلنو پلی آمید استفاده میشود که در واقع این فیلامنتها خابهای چمن مصنوعی را تشکیل میدهند. خاب این چمنها مانند چمنهای طبیعی در زمین ریشه دار نیستند، بلکه در یک پارچه زمینه جاسازی شدهاند. بدین صورت که در طول عملیات تافتینگ، فیلامنتها به فرم لوپ (حلقه) در پارچه قرار داده میشوند و در مرحله بعد برش میخورند. برای جلوگیری از لغزیدن فیلامنتها، پشت این لایه را با ماده مخصوصی پوشش میدهند.[۲] در سال ۲۰۰۵ که فدراسیون فوتبال اروپا (UEFA) و فدراسیون بینالمللی فوتبال (FIFA) استفاده از جدیدترین نسل چمنهای مصنوعی را مجاز نمودند، چمن مصنوعی رسماً به دنیای فوتبال وارد شد. قبل از آن بررسیهای زیادی در زمینه تدوین استانداردهای کیفی برای چمنهای مصنوعی، خواص فیزیکی مربوط به اتصالات، اصطکاک، غلتیدن و انعکاس توپ در آنها، احتمال ایجاد آسیب توسط آنها برای بازیکنان و همچنین مسائل اقتصادی مربوطه انجام شده بود. یکی از نتایج این بررسیها این بود که استفاده از چمنهای مصنوعی محدودیت زمانی نداشته و مستقل از شرایط آب و هوایی است. در حالی که عمر مفید یک زمین چمن طبیعی کوتاه (به اندازه ۶۰۰ ساعت بازی فوتبال) است.[۲] یکی دیگر از دلایل رشد استفاده از چمنهای مصنوعی، معماری مدرن استادیومهای ورزشی است. از آنجا که اکثر استادیومهای جدید کاملاً سقف دار هستند، چمنهای طبیعی نمیتوانند در آنها هوا و نور کافی دریافت کنند.[۲]
امروزه در زمینه سیستمهای تولید، نوع نخ و لایههای زیرین این کفپوشها پیشرفتهای قابل توجهی حاصل شدهاست. چمنهای مصنوعی اولیه دارای خابهای کوتاهی بودند و به منظور ایجاد یک سطح محکم و فرش مانند، با تراکم بالایی تولید میشدند. از چمنهای نسل اول هنوز هم در زمینهایهاکی و در چمن کاری چشم اندازها استفاده میشود. از جمله معایب این نوع چمنها میتوان به لغزش زیاد و خواص سایشی نامناسب آنها اشاره کرد که هر دوی این عوامل موجب افزایش احتمال وارد آمدن آسیب به بازیکنان فوتبال میشد.[۲]
نسل کنونی چمنهای مصنوعی (نسل سوم) دارای خابهای بلندی هستند. ماده پر کننده در آنها ترکیبی از شنهای سیلیسی و ذرات لاستیکی است که هرگز فشرده نمیشوند. انواع جدید نخ از جمله نخهای تشکیل شده از چندین مونوفیلامنت به همراه سیستمهای لایه گذاری پیشرفته، ویژگیهای بهینهای به این چمنها میدهد. ضریب اصطکاک پایین، اتصالات مناسب و خواص مربوط به انعکاس توپ در آنها با چمنهای طبیعی برابری میکند و اینها همه سبب شدهاند که امروزه از چمنهای مصنوعی به عنوان یک پوشش مطلوب در زمینهای فوتبال استفاده شود. در حال حاضر استادیومهای بزرگی در سالزبرگ، اتریش و برن (در سوئیس) با چمنهای مصنوعی مجهز شدهاند.[۲]
از چمنهای مصنوعی با خاب کوتاه در زمینهای مخصوص ورزشهایی چون هاکی، تنیس، کریکت،بیس بال، گلف و... که در آنها بازیکن تماس مستقیم با سطح زمین ندارد، استفاده میشود. بنابراین در این چمنها اهمیت مساله سایش به اندازه چمنهای مورد استفاده در زمین فوتبال آن قدر زیاد نیست، اما در عوض ویژگیهای مربوط به انعکاس توپ و یکنواختی سطح از اهمیت بیشتری برخوردارند.[۲]
اخیراً فدراسیون بینالمللی هاکی (FIH)، زمینهای دارای چمنهای مصنوعی را تنها سطوح مورد تایید برای مسابقات هاکی اعلام نمودهاست. چمنهای مصنوعی مورد مصرف در ورزش هاکی را میتوان بدون استفاده از پرکنندههای شنی سیلیکونی نیز تولید کرد. امروزه این گونه چمنها به جای پلی آمید اغلب از نخهای خام و یا تکسچره شده PE و PP و بسیار شبیه چمنهای مصنوعی با خاب بلند ساخته میشوند