سطح زیر کشت باقلا در ایران

 سطح زیر کشت باقلا در ایران

l مجموع سطح زیر کشت حدود 20 هزار هکتار

l تولید حدود 24 هزار تن

l ارقام و توده‌های مهم:

1- رقم برکت در شمال کشور

2- توده سرازیری در جنوب کشور

3-ارقام الجزایزی-شامی وزهره

l مناطق اصلی کشت و کار در ایران

1- استان‌ خوزستان

2- استان گلستان

3- استان مازندران

باقلا گیاهی است علفی، یکساله، دیپلوئید (با 12 کروموزم) و دگرگشن (حدود 40%) که ارتفاع آن حدود 100 سانتیمتر می‌باشد. برگهای آن متناوب و مرکب است که دارای برگچه هایی بشکل تخم مرغ می باشد. گلهای باقلا درشت و سفیدکه دارای لکه های سیاه و بنفش است . میوه آن که همان باقلا است دارای غلافی پوشیده از کرک بطول تقریباً12 سانتی متر است . در هر غلاف تعدادی دانه قرار دارد .گل و شاخه گلدار، میوه وتخم باقلا مصارف طبی دارند.

خواص دارویی:

l دم کرده گل باقلاا ضد تشنج و ادرار آور است .

l دم کرده گل باقلا سنگ کلیه را دفع می کند و برای قولنج های کلیوی مفید است.

l جوشانده باقلا برای ورم مثانه مفید است.

l جوشانده باقلا اثر خوبی در رفع رماتیسم درد

l از جوشانده باقلا برای درمان نقرس استفاده کنید.

l باقلا رااگر با آب سرکه و آب بپزید و با پوست بخورید اسهال مزمن را درمان می کند.

l برای رفع گرفتگی صدا در باقلا را با روغن بادام و قند مخلوط کنید و بخورید .

l ضماد در باقلا را باشنبلیله و عسل برای نرم کردن دمل و ورم بناگوش و زیر چشم مفید است .

l جوشانده باقلا شکم روشهای مزمن را برطرف می کند .

l ضماد باقلا جوش وکورک را می رساند و چرک را خارج می کند.

l برای درمان تکرر ادرار از جوشانده ریشه باقلا استفاده کنید .

ترکیبات شیمیایی : در صد گرم دانه باقلا سبز و خام مواد زیر موجود است :

l آب: 72 گرم

l پروتئین :8/4 گرم

l مواد چرب : 4گرم

l نشاسته : 15/8 گرم

l کلسیم :28 میلی گرم

l فسفر :155 میلی گرم

l آهن : 2/2 میلی گرم

l سدیم : 40 میلی گرم

l پتاسیم : 470 میلی گرم

l ویتامین آ :220میلی گرم

l ویتامین ب 1 :3 میلی گرم

l ویتامین ب 2 : 18 میلی گرم

l ویتامین ب 3 : 1/5 میلی گرم

l ویتامین ث : 30 میلی گرم

l phytine

برنج رنگی

نویسنده: Ram C. chaudhary و D.V.Tran در کتاب: speciality rices of the world

برنج هایی که رنگ زیر پوسته آن ها، سرخ، ارغوانی یا سیاه، حاوی مقادیر زیادی از رسوبات رنگیزه های آنتوسیانین در لایه های مختلف پریکارپ، پوشش دانه و آلورن باشد، به برنج های رنگی معروفند. مساحت بیش از 400000 هکتار از مزارع چین به تولید برنج های رنگی اختصاص یافته است، که بیش از 26/1 درصد سطح زیر کشت برنج این کشور است. کارگران چینی اظهار می کنند که برنج سرخ دارای مقادیر زیادی از آهن، روی می باشد، و برنج ارغوانی و سیاه از نظر عناصر کمیاب گوناگون مانند: منگنز، کلسیم، مولیبدن و ویتامین های C، B₁ ، B₆ و B₁₂ غنی هستند. این رنگ مربوط به برنجی است که فقط پوسته های اول آن یعنی لما و پاله آ جداشده باشد. این برنج ها در فرآیندهای صنایع غذایی و نمایش های تشریفاتی جشن ها مورد استفاده قرار می گیرد. برنج های رنگی برای درست کردن کیک، بیسکویت، کیک سال نو، شراب برنج، حلیم، رشته، کوفته کله گنجشکی و سایر غذاها به کار می رود. غذا های سیاه رنگ طبیعی در چین خیلی رواج دارند. مترجم: برنج های رنگی در ایران، برنج های هرز نامیده می شوند و مانند علف های هرز با آن ها رفتار می گردد. متأسفانه، این نوع علف های هرز تا پیش از خوشه دهی قابل شناسایی نیستند.

برنج سرخ

در تعداد زیادی از کشورهای آسیایی، برنج سرخ انتشار یافته است. در جنوب شرقی و شرق چین کمونیست، برنج سرخ اغلب، به زیرگونه هندی تعلق دارد. مطابق اطلاعات بانک ژن چین، از 31663 رقم جمع آوری شده، 7/20 در صد آن ها دانه های سرخ هستند. ارقام محلی سرخ در مقابل شرایط محیطی نا مناسب مانند: خاک های نامرغوب و مناطق مرتفع، قابلیت تحمل زیادی دارند. بیش ترین برنج های سرخ برای بهبود کیفیت خوراکی و پخت، در کارخانه های برنجکوبی قابل تبدیل به برنج های سفید هستند. برنج های سرخ تبدیل نشده به سفید، خوش پخت نبوده و مصرف کننده آن را نمی پسندد. مترجم: ارقامی وجود دارند که تمام آندسپرم دانه ( درون دانه ) آن ها سرخ است و قابل تبدیل به برنج سفید نیست. در ایران، بعضی از فروشندگان، برنج های قرمز سفید شده را به علت شباهت آن ها از نظر شکل دانه با رقم برنج حسنی به جای حسنی به خریداران می فروشند. یکبار چیزی نمانده بود سر مترجم کلاه رود، که زود فهمید.

برنج سیاه

چین از نظر ذخایر برنج سیاه، معروف ترین کشورهاست. در سال 1993 در بانک ژن ملی گیاهان زراعی چین 46000 رقم و در مرکز ذخایر زادشناختی مؤسسه بین المللی تحقیقات برنج 75000 رقم به ثبت رسید. از میان آن ها 583 رقم برنج سیاه در جهان و 359 رقم در چین وجود داشت و بقیه آن ها در سریلانکا ، اندونزی، هند، فیلیپین و بنگلادش وجود داشت. برنج سیاه بیش تر در نواحی بین 18 تا 31 درجه شمالی به ویژه بین 22 و 28 درجه شمالی در استان های یانان، گوآنگ زی و گوآنگ دونگ انتشار داشت. اغلب این برنج ها دارای بافتی واکسی هستند. 99 رقم سیاه – قهوه ای در 35 بخش استان یانان وجود داشت.